40 dni – skąd się wzięła taka liczba?
Na kartach Biblii spotkamy ją nader często, niemal zawsze w kontekście cierpienia, pokuty albo jakiejś kary. Oto kilka przykładów:
– 40 dni trwa deszcz i potop (Rdz 7),
– 40 dni Egipcjanie balsamowali ciało zmarłego Jakuba – ojca ich dobrodzieja, Józefa, co tłumaczył sny (Rdz 50),
– 40 dni i nocy Mojżesz przebywa na górze Synaj (Wj 24),
– 40 lat Izraelici wychodzą z Egiptu, bo tyle czasu potrzeba, żeby „Egipt” wyszedł z Izraelitów (Joz 5,6),
– 40 dni zajmuje Eliaszowi wędrówka na górę Horeb (1 Krl 19),
– 40 dni pokutują mieszkańcy Niniwy, wezwani do nawrócenia przez proroka Jonasza (Jon 3),
– 40 dni filistyński osiłek Goliat nęka żołnierzy Izraela wyzwiskami, drwi z nich i szydzi, aż nie pokona go nastoletni pasterz Dawid (1 Sm 17),
– 40 dni Jezus pości na pustyni (Mt 4),
– przez 40 dni po Zmartwychwstaniu Jezus przebywa z uczniami, nim wstąpi do nieba (Dz 1).
Wielki Post trwa 40 dni, bo niemal we wszystkich biblijnych przykładach oznaczają one czas potrzebny, by stary człowiek przeobraził się w nowego, żeby śmierć zamieniła się w życie, a smutek w radość.
Po 40 dniach potopu ziemia odrodziła się do nowego życia. Na Synaju Bóg zawarł ze swoim ludem nowe przymierze. Jak Izrael został uwolniony od nękającego go Goliata, tak Chrystus przynosi oswobodzenie ludzkości od nękającego ją szatana. Dawid przygotował sobie na tę walkę pięć kamieni, wyjętych z potoku. Jezus uczynił do pięcioma ranami (kończyny i bok), zadanymi mu na krzyżu.
W tym roku Wielki Post rozpoczął się 14 lutego, a Wielkanoc obchodzić będziemy 31 marca. Te daty dzieli aż 46 dni. Powód jest taki, że do czasu trwania Wielkiego Postu formalnie nie wlicza się przypadających w tym okresie niedziel. Niedziela zawsze pozostaje niejako autonomiczną pamiątką Zmartwychwstania.
Na zdjęciu: krzyż misyjny przy wejściu głównym naszej katedry.